Historia

Dokładna data budowy Pałacu Pakoszów nie jest znana. Początkowo prawdopodobnie należał do rodziny Schafgottsch. Pierwszym udokumentowanym właścicielem był John Martin Gottfried, zięć Christiana Menzla.

Studia w najstarszej części dachu wykazują znaczną rozbudowę i przebudowę w połowie XVII wieku. Obecny, późnobarokowy wygląd nadała obiektowi przebudowa z 1725 r.
Obiekt służył Johnowi Martinowi Gottfriedowi jako jako reprezentacyjne pomieszczenia mieszkalne oraz manufaktura wybielająca najwyższej jakości len.

Tkaniny moczono w kadziach na parterze w roztworze z potasu i mydłem, płukano i następnie rozkładano na łąkach do wyschnięcia na słońcu.

Przywilej do przetwarzania niezbędnej do bielenia lnu wody został potwierdzony w 1777 roku przez króla Fryderyka II w dokumencie zachowanym do dziś. Do produkcji prowadzonej w południowej części budynku został przekierowany potok. Woda osłabiła fundamenty od strony północnej, stąd w późniejszych latach potok został przeniesiony około trzech metrów dalej na północ od domu. Północna ściana została wsparta na czterech filarach. Podczas obecnej przebudowy odnaleziono w części zewnętrznej ściany dawny zbiornik służący wybielaniu i duży komin do produkcji potażu.

Pomieszczenia reprezentacyjne i letnia siedziba znajdowały się na pierwszej kondygnacji. Na szczególną uwagę zasługuje ponad 100 metrowa sala, której strop został ozdobiony freskami przez jednego z uczniów Willmanna.

Alegoryczny obraz prezentuje góry lodowe pokryte śniegiem, pejzaże morskie z łodzi udających z towarem do wspaniałych wybrzeży południowych, krajobraz z chmurami, z których wyłania się męska postać z kosą- Kronos oraz dwie postaci wsparte o kulę ziemską, które dzięki swoim atrybutom- wadze i mieczowi uważane są za Justitię i Marsa.

Sala ta została w dużej mierze zniszczona. Zachowało się jedynie kilka fragmentów fresków. Plafon odtworzył jeden z bardziej znanych niemieckich artystów- Christoph Wetzel, którego dziełem było również odrestaurowanie kopuły kościoła Frauenkirche w Dreźnie.